نمیدونم با خودم چیکار کنم

کرونا هم که شده قوز بالای قوز

خانواده نمیذارن برم بیرون!

من موندم و خودمم و روزهای تکراری زندانی شدن در خانه!

استادهای عزیز هم که با دنده چهار پیش به سوی امتحانات میرونن

آنچنان که انگار کسی دنبالشون کرده

شاید هم حق دارند و این حال بی حال من هست که منو ناتوان از مطالعه کرده

خسته ام از صدای تکراری پدر و مادر

خستم از خیره شدن به در و دیوار خونه

توی این روزهای تکراری

نمیدونم چطور میتونم با نبودن تو هم کنار بیام!

میشه خودت بگی چطور؟